17 października 2016 uczniowie naszej szkoły wzięli udział w programie pt. „Różne instrumenty muzyczne”. Pan Roman Brochocki zaprezentował nam 9 instrumentów, które zakupił, a niektóre z nich sam udoskonalił. W niezwykle ekspresyjny, przesycony humorem sposób przedstawił dzieciom budowę, pochodzenie i brzmienie popularnych i tych mniej znanych instrumentów muzycznych. Zapoznał nas z historią i z pochodzeniem każdego instrumentu oraz omówił ich użyteczność w życiu codziennym. Prezentował umiejętność grania omawiając jednocześnie zasady wydobywania dźwięków. Każdy instrument kryje w sobie tajemniczą melodię i piękno. Pan Roman zagrał na dziewięciu instrumentach muzycznych. Były to: akordeon, harmonijka ustna, fletnia Pana, okaryna, ligawka, trąbka, banjo, bałałajka oraz saz.
Zaproszony gość z Sokołowa Podlaskiego, artysta, muzyk i autor tekstów swoich piosenek, przedstawił dzieciom kilka ciekawostek o instrumentach muzycznych.
Akordeon – jest rodzajem harmonii, opartym na stroikach przelotowych. Prąd powietrza wytworzony przez ręcznie poruszany miech, wprawiając w drganie stroik wywołuje dźwięk. Instrument ten z prawej strony ma klawiaturę klawiszową, a z lewej guziki- dźwięki basowe. Akordeon we współczesnej postaci skonstruował w 1829 roku Cyrill Demian, w Wiedniu.
Harmonijka ustna – tak zwane organki. Pierwszy na świecie instrument stroikowy. Dźwięk wydobywa się podczas ruchu powietrza w szczelinach, przy których znajdują się metalowe blaszki zwane stroikami, które wprawione w drgania wydają dźwięki zależne od ich długości. Pierwsze harmonijki były używane głównie w muzyce ludowej, później bardzo często w muzyce bluesowej, a także muzyce country i jazzie. Obecnie harmonijkę można napotkać nawet w muzyce rockowej.
Fletnia Pana – instrument, który jest zbudowany z drzewa bambusowego, klonowego i drewna pochodzącego z niektórych gatunków drzew owocowych (śliwa, grusza, czereśnia). Można zagrać na nim każdą muzykę. Według mitologii greckiej na fletni grywali pasterze trzód i satyrowie. Obecnie instrument ten spotyka się w niektórych krajach Europy, w Azji, Afryce i Ameryce Południowej.
Okaryna – ludowy instrument muzyczny, którego dźwięk przypomina brzmienie fletu prostego. Okaryny najczęściej wykonuje się z wypalonej gliny albo porcelany. Mogą też być wykonane z innych materiałów, takich jak: plastik, szkło, drewno czy metal. Okaryna posiada od 4 do 24 otworów, które zamykane palcami grającego kształtują wysokość dźwięku. Okarynę w znanej dziś postaci skonstruował w drugiej połowie XIX wieku Włoch Giuseppe Donati.
Ligawka – ludowy instrument dęty. Znany na ziemiach polskich od XI wieku spotykany głównie na Mazowszu. Jest to instrument w kształcie rogu, wygięty łukowato, długości jednego metra, wystrugany z drewna świerkowego lub olchowego. Głos dźwięku ligawki może być słyszalny z odległości 10 kilometrów. Można na niej wydobyć 5 dźwięków.
Trąbka – instrument dęty blaszany. Słowo trąbka (zdrobnienie od trąba), pochodzi z włoskiego tromba. Charakterystyczna dla tego instrumentu jest duża siła dźwięku i donośność. Współczesna trąbka znana jest w swej formie od 1813 roku.
Banjo (bandżo) – muzyczny instrument strunowy z grupy szarpanych. Pochodzi z Afryki z XVII wieku. Banjo posiada 8 strun i okrągłe pudło rezonansowe przypominające tamburyn. Jest bardzo podobny do mandoliny. Spotykany w muzyce country i w tradycyjnym jazzie.
Bałałajka – instrument muzyczny ludowy, należący do rodziny gitar strunowych i szarpanych. Bałałajka pojawiła się w Rosji i na Ukrainie w XVII w. Posiada trójkątny korpus rezonansowy i trzy struny. Współcześnie bywają, zwłaszcza na Ukrainie, cztero- i sześciostrunowe bałałajki.
Saz – instrument strunowy szarpany. Wykonywany jest często z drzewa kaukazkiego i ma cztery struny. Saz kształtem przypomina lutnię o bardzo długim gryfie. Popularny na terenie Iranu, Azerbejdżanu, Armenii, Turcji, Kurdystanu i krajów bałkańskich. Saz jako instrument jest wykorzystywany w muzyce ludowej.
Lekcja z niezwykłym człowiekiem, wielkim pasjonatem muzyki, a zarazem znawcą instrumentów zachwyciła każdego. Wszyscy świetnie się bawili przy znanych utworach muzycznych. Panie Romanie, dziękujemy za wspaniałą, żywą lekcję muzyki!
